blijven wil ik niet

Juni 2024 overleed de Franse zangeres en mode-icoon van de jaren ‘60 Françoise Hardy op 80-jarige leeftijd. Het was letterlijk daags nadat ik in de studio de videoclip van een van haar beroemdste nummers had opgenomen. Als je Françoise zelf mocht geloven bestaat toeval niet; zij was een overtuigd astrologe. Op 12 juli 2024 ging Blijven wil ik niet (een hertaling van Comment te dire adieu) in première op muziekplatforms als Spotify en Apple Music.

Hoeveel mensen vielen sinds het begin van de jaren zestig niet voor de mysterieuze schoonheid van Françoise Hardy. Zelfs iemand als Bob Dylan wilde destijds kost wat het kost een ontmoeting met haar. In haar autobiografie haalt ze het aan; enerzijds met enige trots, anderzijds vond ze dit soort adoraties maar raar.

Uit die autobiografie komt een onzekere, getergde, vaak eenzame vrouw naar voren die zich veel met astrologie bezig hield. Ze was ook uiterst onzeker over haar talenten. Misschien wel terecht als het gaat om haar gemiddelde zangkunsten, maar onterecht als het gaat om haar talent als schrijfster van talloze fraaie chansons. Neem bijvoorbeeld haar eerste grote hit “Tous les garçons et les filles”, waarvoor ze de tekst schreef en een groot deel van de muziek.

Naast vertolkster van eigen werk was ze de muze voor veel andere artiesten en schrijvers. Zo maakte Serge Gainsbourg speciaal op haar verzoek een nieuwe tekst op een van origine tamelijk braaf Amerikaans wijsje dat eerder door Vera Lynn was opgenomen. Dat werd “Comment te dire adieu”. Het kreeg een typische Gainsbourg dubbele bodem mee. Al zijn coupletzinnen eindigen op de ‘eu’-klank en in de gesproken delen op ‘ex’. Dat laatste rijmt weer op ‘seks’, wat door Gainsbourg nergens letterlijk wordt genoemd, maar wat zeker niet bij hem op toeval berust. Dat alles kreeg in 1968 een fijn beat-arrangement, inclusief een ‘gestopte’ trompet, en werd de zoveelste internationale hit voor Françoise.