“It may seem that Dutch artist Jan Hovers is spreading himself thin by doing visual arts, podcasts and music, but if anything it enables to give him a bird’s eye when he takes on a new project. To call his second solo Switch album eclectic, would be a huge understatement. He calls it a road trip set to music, with various stops and chance meetings along the way.”
Recensie ‘Here Comes The Flood’ – lees meer…
“Switch is een weerslag van een heel leven, van jeugdherinneringen tot de nieuwste ideeën. Eigenlijk huizen er wel drie compacte albums in Switch. Na dit zeer veelomvattende liedboek kan Hovers voor zijn volgende plaat met gerust hart kiezen voor een aantal compactere, stilistisch meer gefocuste albums. Hij heeft daar ongetwijfeld nog genoeg ideeën en bagage voor.”
Recensie ‘Written in Music’ – lees meer…
“Jan Hovers maakt ongeveer eens per twee jaar een aflevering van zijn podcast Pakhuis Nostalgia. Een modern, snel medium op ouderwetse wijze uitgeserveerd: “Opgeslagen herinneringen, rondslingerende weemoed en dozen vol melancholie.” (…) In zijn meest recente podcast gaat Hovers op zoek naar de vergeten Franse chansonnière Lucienne Vernay. Aan het eind van zijn bedevaart bezoekt Hovers het graf van Lucienne op Père-Lachaise. Als luisteraar heb je dan een heerlijke reis gemaakt naar een grotendeels vergeten wereld, aangenaam gelardeerd met Franse chansons.”
Recensie Argus – lees meer…
Fraai verpakt, met twee boekjes erbij, een in het Nederlands en een in het Engels, ook de talen die op de cd te beluisteren zijn. De muziek is al even goed verzorgd. Jan Hovers slaagt erin de luisteraar met enige regelmaat op het verkeerde been te zetten. Hij switcht van ‘soundscapes’ (laat je de aanschaf van een kompas in een winkel meebeleven) naar een volkomen onverwachte Nederlandse versie van het liedje ‘Comment te dire adieu’ van Françoise Hardy. Dat dan meteen wordt gevolgd door het nummer ‘Young Piet Mondrian Exploring His Village’. Begeleid door een palet van onder meer accordeon, blazers, strijkers en de geluiden van voetstappen, roeken en een winterkoninkje hoor je iemand (Hovers annex Mondriaan) door een dorp (Winterswijk?) wandelen.
Even later klinkt een gezongen duet met Petra Gaffke, te midden van een strijkkwartet: ‘When This Day Comes To An End’.
Zo’n gevarieerde plaat hoor je maar zelden. 22 nummers, 22 surprises. Het compleet tegenovergestelde van eenheidsworst.Sander Grootendorst – Achterhoek Cultuurnieuwsbrief
“Your music reminds me of Bowie in his early years with his love for Anthony Newley and Leslie Bricusse, a lovely 60s pop sensibility with a definite dash of musical theatre in there too. A little bit of Nilsson, Thurman and The Feeling too. Pure pop! All the tracks are great but when you duet, the differing voices really compliment yours, elevating it.”
Dan Morfitt – Radio DJ van WFMU Lite op WFMU in Jersey City/New York City
“Als eerste valt me je stem op, een soort cool van toon met een grappige vibrato. Werkt goed. Alles is erg goed opgenomen, en keihard gemasterd. Je stijl doet me soms aan Todd Rundgren denken (soms zeg ik, want eigenlijk ben je stijlmatig heel veelzijdig), Amerikaans ook (Scattered lives). Je weet heel goed hoe je een lied moet maken, bent niet bang van complexe akkoord structuren, die knap uitgevogeld zijn. De blazers en strijkers arrangementen werken erg goed, passen prima binnen het geheel. Klinken ook goed. Het stuk met Henk Hofstede (lijn 2) is weer even iets heel anders, maar past goed. Goeie keus om hem hiervoor te vragen. Vreemde maar goed mee doende eend is de Gainsbourg ode. En bijzonder dat de erven ermee akkoord gingen! Fransen snappen cultuur. Evenals de verrassende “kneeplays”, een totaal ongebruikelijke vorm in de vaderlandse popmuziek. Ook nog: heel goed gitaarwerk (solo’s!).”
Tom America, muzikant/componist/kunstenaar
“Met zijn nieuwe cd Switch maakt Jan Hovers, muzikale, creatieve veelkunner, daadwerkelijk de overgang naar een persoonlijke toon en rijker gearrangeerde muziek. De collageachtige opzet komt het best tot zijn recht als je de cd in de auto of op de koptelefoon luistert, zoals bij een podcast. Tekst-samples en mini-soundscapes zetten de toon. Fraaie puntige strijkkwartetten, wat blazers en ocarina-achtige fluitjes kleuren de algehele sfeer. Hovers’ bescheiden zangstem klinkt gevoelig als die van Harry Nilsson, versterkt door incidentele Beatlesque gitaarsound. Ook horen we Hovers in frisse duetten met zijn dochter Fanny en vriendin Petra. Tessa Boomkamp zorgt met de ballad ‘Curtains’ voor één van de hoogtepunten, naast Hovers oprecht openhartige her-taling van ‘Comment te dire adieu’ van Françoise Hardy op tekst van Serge Gainsbourg. De combinatie Nederland, Engels naast overtuigend ingezet Duits en Frans maken de cd tot volwassen Europop.”
Chris Reinewald, cultuurjournalist
“Wat is het verschil tussen liefde en verliefdheid? De Gorsselse muzikant Jan Hovers zoekt naar een antwoord op die vraag in een nieuw lied van zijn hand. Zoals de 65-jarige zijn hele carrière gewend is, kent hij daarbij geen grenzen. Hij strikte Almense blazers, ging naar de vrieskou in Duitsland en wekt de stem van de vooroorlogse Marlène Dietrich weer tot leven. En passant biecht hij op hoe hij zelf ooit een blauwtje liep.”
De Stentor – lees meer…
“Het is een veelkleurig collectief dat op Climb aan het werk is geweest. Een collectief waarvan je nog de nodige aangename, uiteenlopende songs hoopt te kunnen verwachten. Songs geïnspireerd door kwaliteitspop van de jaren zestig en zeventig (of nog eerder) met een lekkere internationale inslag en een mooi instrumentarium.”
Recensie ‘Written in Music’ – lees meer…
“Climb klinkt als de spreekwoordelijke klok en de zeer gevarieerde liedjes verdienen het door een groot publiek gehoord te worden. Dit kan op Spotify en andere streamingsdiensten.”
Berkelbode – lees meer…
“Climb is een verrassende, liefdevolle plaat met Spaanse en Duitse parlando, wat het ook nog tot mooie Europop maakt. Indrukwekkend dat hij deze plaat hoofdzakelijk in z’n eentje maakte met verfrissende hulptroepen Ik hoor echo’s van The Kinks en (uiteraard) The Fab Four. Maar toch steeds is het de Jan die kwetsbaar durft te zijn. Een strijkkwartet in een popsong maakt mij al week. Komt er aan het eind ook nog een heerlijk pedal steel aan. Ja, dan kun je me helemaal opvegen.”
Chris Reinewald, cultuurjournalist