in het kort
Jan Hovers (Amsterdam, 1958) is musicus en kunstenaar, gevestigd in Gorssel. Hij werkte jarenlang als programmamaker bij de KRO en NCRV, en stapte in 2002 over naar de erfgoedsector. Hij was onder meer verbonden aan het Amsterdam Museum, de Anne Frank Stichting, het Airborne Museum en het Zaans Museum – bij de laatste twee als directeur. Sinds 2020 werkt hij aan een eigenzinnig oeuvre van muziek, beeld en geluid, waarin herinnering en verbeelding samenkomen. Hij runt een 24/7 online radiostation met muziek uit zijn eigen collectie 78-toerenplaten. In 2022 verscheen zijn eerste soloalbum; in 2024 volgde Switch. Momenteel werkt hij aan Nesciofonie, een project op vinyl en in boekvorm rond het werk van Nescio.
Schrijf je in voor mijn nieuwsbrief en ontvang de laatste updates over mijn muziek, podcasts en/of kunst. En maak je geen zorgen; de nieuwsbrief verschijnt onregelmatig en met mate.
artist statement
Als Neoromanticus gebruik ik mijn persoonlijke ervaringen, dromen, worstelingen en verlangens als ingrediënten om verhalen mee te vertellen. Verhalen die veelal hun vorm vinden in (een combinatie van) muziek, soundscapes, linosneden en podcasts. Vaak zijn die verhalen gegrond in een verleden van verdwenen mensen, beelden en geluiden. Sinds mijn vroege jeugd vang ik stukjes tijd in geluid en beeld waarmee ik grip op het vluchtige probeer te krijgen. Zo kan onverwacht de stem van mijn in 1980 overleden oma plots opduiken in een lied. Of je hoort in een muzikale collage mijn 19-jarige verdwaalde ‘ik’ een kompas kopen in een Engels dorpswinkeltje. Ook gebruik ik regelmatig materiaal uit mijn omvangrijke 78-toerenplatenverzameling. Iedere kwetsbare schellakplaat bevat drie minuten een-op-een vastgelegde gestolde tijd die gered moet worden. Tevens neem ik elementen uit boeken, films of ander erfgoed, vaak van voor mijn geboorte. Ze inspireren me omdat ze abstract en voorbij zijn en daardoor ruimte laten om zelf in te kleuren, waardoor er nieuwe verhalen kunnen ontstaan. Het is een vorm van positief escapisme dat mij gelukkig maakt en orde brengt in nog onverwerkte ervaringen en emoties.
Mijn eigen stijl kenmerkt zich door in mijn muziek vaak verwerkte kleine auditieve landschappen . Door in mijn linosnedes expres gebruikte verrassende magie van uitgelokte tekortkomingen in drukgangen. En in mijn podcasts door langs slingerwegen van aaneengeregen atmosferische hoofdstukken te meanderen.
Voor alles geldt dat ik mijn toehoorder/toeschouwer door middel van die sferische verhalen wil meenemen naar een parallelle wereld. Een wereld die ik creëer als schuilplaats voor het nuchtere alledaagse. Al die verhalen samen vormen mijn Neoromantisch Gesamtkunstwerk.
Zoveel mogelijk nog in mij ongeboren verhalen tot leven wekken zie ik als mijn grootste gelukzalige drijfveer.
